Jakie książki wydał Waldemar Łysiak?

W okresie PRL po studiach zatrudniony w Pracowni Konserwacji Zabytków. Pierwszą powieścią Łysiaka była ''Kolebka'' wydana w 1974. W tym też roku ukazały się „Wyspy zaczarowane”.

Kolejne publikacje Łysiaka „to książki o tematyce napoleońskiej. ''Szuańska ballada'' z 1976 to historia konfliktu pomiędzy Napoleonem Bonaparte i Georges’em Cadoudalem, przywódcą rojalistycznych szuanów. Wydany w 1980 ''Szachista'' opisuje fikcyjną próbę porwania Napoleona, którą zaplanowali torysi pod przywództwem Roberta Castlereagh. Uprowadzenia próbowano dokonać przy pomocy Mechanicznego Turka. Inne książki o podobnej tematyce z tego okresu to: ''Francuska ścieżka'' (1976), ''Empirowy pasjans'' (1977), ''Cesarski poker'' (1978)”.

W 1981 Łysiak opublikował ''Flet z mandragory''”, w 1984 wydał zbiór opowiadań „MW”, pod okiem PRL-owskiej cenzury przemycił opis zbrodni katyńskiej, opisując fikcyjny ''mord na szwoleżerach polskich w Bourreaugne''”.

Waldemar „Łysiak jest autorem trylogii »łotrzykowsko-heroicznej«, w skład której wchodzą następujące książki: tom 1 – »Dobry« (1990), tom 2 – »Konkwista« (1988, opublikowana pod pseudonimem »Valdemar Baldhead«) i tom 3 – »Najlepszy« (1992). W 2006 ukazał się »Najgorszy«, zmieniając cykl w czteroksiąg. Choć każda z książek cyklu jest osobnym dziełem, to łączą się ze sobą tematyką, postaciami i stylistyką okładek. Ze względu na okładkę i nawiązanie tytułem mogłoby się wydawać, że cykl ma 5 części, ale wydany w 1990 »Lepszy« jest pamiętnikiem zmagań autora z cenzurą”.

Jak można się dowiedzieć z Wikipedii „Waldemar Łysiak jest także autorem ośmiotomowego ilustrowanego przewodnika po malarstwie »Malarstwo białego człowieka«, wydanego w latach 1997–2000 oraz monografii Franka Lloyd Wrighta”.

Waldemar Łysiak „wydał też cztery publikacje o charakterze publicystycznym – »Stulecie kłamców« (2000), »Rzeczpospolitą kłamców – Salon« (2004), dwuczęściowy »Alfabet szulerów – Salon 2«'' (2006) oraz »Mitologię świata bez klamek« (2008). W pierwszej z nich przedstawia swoją wizję kłamstw występujących jego zdaniem powszechnie w polityce, dotyczących wojny, pokoju, demokracji, ekonomii, dekolonizacji, komunizmu, libertynizmu i relatywizmu. »Rzeczpospolita kłamców – Salon« jest z kolei kontynuacją treści poruszanych we wcześniejszych książkach, ale tym razem Łysiak zajmuje się tym, co uważa za kłamliwe w polskim życiu publicznym. Obiektem krytyki stał się w niej m.in. Adam Michnik, Jacek Kuroń, a także środowisko byłego KOR-u nazwane przez niego »różowym salonem«, które jego zdaniem kontroluje polskie media i politykę. Celami krytyki pisarza stali się również polscy laureaci nagrody Nobla: Wisława Szymborska i Czesław Miłosz, którym zarzucał antypolską postawę”.

Pisarz w ''Alfabecie szulerów – Salon 2'' opisał „zakłamane jego zdaniem dziedziny polskiego życia publicznego (m.in. gospodarka, historia, lustracja), a także analizuje problemy dzisiejszej Europy i świata − dotyczące m.in. integracji europejskiej oraz demokracji”.

Publicysta

Prócz pisarstwa Waldemar Łysiak zajmował się też publicystyką. „We wrześniu 1969 roku na łamach »Myśli społecznej« ukazał się artykuł Łysiaka o Irlandii za czasów napoleońskich. Debiut beletrystyczny nastąpił pod koniec 1972, gdy w miesięczniku »Morze« wydrukowano dwie nowele marynistyczne: »Spowiedź galernika« i »Misja korsarza«. W latach 70. i 80. XX wieku był aktywnym felietonistą, w prasie ukazało się niemal 300 artykułów jego autorstwa. W latach 1976–1981 pisał dla warszawskiej »Stolicy« i »Perspektyw«. Artykuły opisywały między innymi życie codzienne w Polsce oraz jego podróże zagraniczne. Jako publicysta zajmował się głównie ochroną zabytków. Jego Raport o stanie zabytków został uznany przez Wolną Europę »artykułem miesiąca na kraj«. W swoich felietonach krytykował niedbałość lokalnych władz partyjnych wobec substancji zabytkowej. Zarzucał im uprawianie antyrządowego sabotażu. [...]. Po 13 grudnia 1981 zaprzestał uprawiania publicystyki aż do 1989. Nadal jednak wydawano jego książki”.

Po transformacji ustrojowej „Łysiak publikował także artykuły publicystyczne na łamach takich pism jak: »Najwyższy CZAS!«, »Nasza Polska«, »Tygodnik Solidarność«, a także w prasie polonijnej. Artykuły te następnie ukazały się w zbiorze pt. »Łysiak na łamach…« oraz w pięciu kolejnych książkach: »Łysiak na łamach 2« i czterech oznaczonych odrębnymi tytułami i podtytułem Łysiak na łamach, oraz kolejny numer. Pisał również dla »Gazety Polskiej« i »Niezależnej Gazety Polskiej« jednak po konfliktach z obydwiema gazetami 18 lipca 2007 zerwał współpracę. Po czterech latach przerwy w pisaniu artykułów wrócił do publikowania w prasie. Jego pierwszy felieton po przerwie ukazał się w numerze 11/2011 »Uważam Rze« z 18 kwietnia 2011. Od stycznia 2013 roku jest publicystą tygodnika »Do Rzeczy«”.

Ekranizacje twórczości

Niestety nie ma wielu ekranizacji twórczości Łysiaka. „W 1984 roku, w cyklu Teatr Sensacji »Kobra«, Teatr Telewizji przygotował spektakl »Selekcja« na podstawie opowiadania pod tym samym tytułem z tomu »Perfidia (1980)«. Reżyserem spektaklu był Tadeusz Kijański. W roku 1993 trwały zaawansowane przygotowania do adaptacji filmowej powieści »Szachista« (1980). Film miał powstać jako koprodukcja Francji, Wielkiej Brytanii, Niemiec i Polski, reżyserować miał Andrzej Kostenko. Do ekranizacji nie doszło. Scenariusz filmu pt. »Szach cesarzowi« znajduje się w zbiorach Filmoteki Narodowej. W lutym 2019 roku Telewizja Polska wyemitowała, adaptację »Ceny« w reżyserii Jerzego Zelnika, przygotowaną przez Teatr Telewizji''.

Jakie poglądy ma Waldemar Łysiak?

Jak można się dowiedzieć z Wikipedii „Waldemar Łysiak określa siebie jako człowieka związanego z polityczną prawicą, konserwatystę oraz wierzącego katolika. W swoich publikacjach wyraża pogardę wobec środowisk feministycznych, w kwestiach obyczajowych postuluje surowe wychowywanie dzieci, natomiast w kwestiach geopolityki – antyukraińską politykę rewizjonistyczną — Ukraińców Łysiak określa mianem »niereformowalnych wrogów« oraz »zezwierzęconej azjatyckiej dziczy«, a organizatorów Euromajdanu w latach 2013–2014 nazywał »banderowskimi nazistami«”.